Izašla je knjiga dr Nikole Žutića "Srbi svi i svuda" – "Hrvatske zemlje" bez Hrvata, koju
u sadašnjem vremenu treba – ili (pokušati) ignorisati, odnosno
prećutati (kao da ne postoji) ili joj ljubitelji istine i pravde mogu
hrabro, ozbiljno i pažljivo prići, pročitati, proučiti, prihvatiti,
zamisliti se, pamtiti je i vraćati joj se!
Autor
ovoga dela je, već, afirmisani istoričar, istoriograf i vrsni
poznavalac uloge Rimokatoličke crkve na južnoslovenskom prostoru
jugoistočne Evrope, osobito u zapadnom Balkanu, o čemu je napisao
objavljenih nekoliko knjiga i više desetina članaka i studija. U neku
ruku, ovo delo je esencijalni plod njegovih dugogodišnjih pažljivih i
mukotrpnih
istraživanja, u kome iznosi znanja, kojima, na proverivim i pouzdanim
podacima, činjenično iznosi nove poglede na skorašnju 150-godišnju
istoriju Hrvatske i zlehude sudbine pravoslavnih Srba u njoj. Dokazi u
ovoj knjizi dovode – i već su doveli – u pitanje
poglede hrvatskih istoriografa i njihovih nekritičkih sledbenika i
iziskuju preispitivanje većine uvreženih shvatanja o hrvatskoj istoriji.
Nema dokaza postojanja "stare Hrvatske"
Žutić
je lucidno izneo i ubedljivo dokazao, da se ispoljila strateška potreba
vođstva Rimokatoličke crkve i Austrijske carske uprave za postojanjem
neke virtuelne rimokatoličke nacije na južnoslovenskom prostoru zapadnog
Balkana, skoro apsolutno i u ogromnoj većini naseljenog pravoslavnim
Srbima. Usled takve potrebe, pojavila
su se istoriografska dela, u kojima se, bez dokaza, veličala “stara
Hrvatska” i postepeno “stvarali” tzv. Hrvati kao rimokatolička nacija,
iako o njima nema originalnih dokumenata ni podataka o njihovom
postojanju u istoriji. O Hrvatima nema originalnih
podataka ni u jednom arhivu čije postojanje je starije i od tzv. “stare
Hrvatske iz perioda hrvatske narodne dinastije”, odnosno iz vremena
pre, navodnog, njenog potčinjavanja od strane Mađara – ni u arhivu
Vatikana, ni Venecije, ni Milana, ni Firence, ni
Graca, ni Beča, ni Carigrada – ni igde ni nigde, već u tzv. “prepisima
sa starijih nesačuvanih originala”, čime je nastala samo “historijska
Hrvatska u prepisu”, tj. u istoriji nije postojala, ali u virtuelnim
zamislima hrvatske istoriografije je “postojala”.
Malo ko postavlja pitanje, kako to da za većinu nekadašnjih država ima
originalnih i ubedljivih podataka, samo o državi “srednjovjekovnoj
Hrvatskoj” – gle čuda – nema nijedan!
Rimokatolički
Hrvati su nastali iz potreba da postoje onde gde ne postoje, a
strateški interesi iziskuju da tu treba da budu. To je davno, već preko
500 godina uvidela Rimska kurija, i pažljivo ih stvarala, tek kada se
uverila da ne može, ni postepeno ni brzo ni sigurno, prozelitski
prevesti pravoslavne Srbe u rimokatolike, odobravajući
njihovu fizičku eliminaciju, tj. etničko čišćenje – genocidom,
proterivanjem sa srpskih etničkih prostora (koji se danas nalazi u
Republici Hrvatskoj). Konvertitstvo, najčešće pod prinudom i ucenom,
dovelo je do preveravanja mnogih pravoslavnih Srba
u Srbe rimokatolike, a zatim njihovo prevođenje u Hrvate, koji su samo
rimokatolici. Takođe, Austrijskom carskom dvoru i carskoj upravi bili su
potrebni da postoje i da se stvore rimokatolički Hrvati na prostoru
Balkana.
Virtuelni "historijski narod"
Opšte
rečeno i pojednostavljeno iskazano, Hrvati su kao narod, pa i kao
“historijski narod”, nastali virtuelno, tj. u istoriji ih nije bilo, a u
hrvatskoj istoriografiji se stalno uvećavaju i umnožavaju. Autor je
razotkrio se da se, sinhronizovano provodila projektovana hrvatska
istoriografska laž, da se nametne kao istina. On je pristalica i
zatočnik istine i, neodstupno i istrajno, ne pristaje da se povinuje
postojećim i “opšteprihvaćenim” lažima u hrvatskoj istoriografiji, koja
se već duže od dva veka upregla
u napor, da dokaže većinsku sveprisutnost Hrvata na celom zapadnom
Balkanu, a da pošto-poto umanjuje i umanji istorijsko postojanje
pravoslavnih, a zatim i rimokatoličkih i muslimanskih Srba, jer ne
pristaje da laž smatra za istinu, jer “najgore je kada laž dobije snagu istine” (Žan Bodrijer).
Veoma
su zanimljivi Žutićevi opisi (portreti) ideologa i lidera
velikohrvatstva iz 19. i 20. veka, koji su, mahom, političari – crkvena i
laička lica. Uopšte, među Hrvatima je veoma dugo vremena svestrano
izgrađivana i odnegovana netrpeljivost i mržnja prema pravoslavnim
Srbima u srpskim krajevima zapadnog Balkana. Kao rezultat toga –
“velikohrvatske žetve srpske narodne njive”, osim stvorene Velike
Hrvatske u liku Republike Hrvatske, među Hrvatima i u hrvatskoj
istoriografiji postoji, što je Žutić istakao u ovoj svojoj knjizi,
kontinuirano neizmerno licemerstvo, neosetljivost i uživanje u tuđoj
(srpskoj) nesreći.
Sinhronizovano,
raznovrsno i snažno radilo se u srpskim etničkim prostorima zapadnog
Balkana na sveprožimajućem pohrvaćenju Srba, naročito od polovine 19.
veka i nezaustavljivo kroz ceo 20. vek, što je Žutić u ovoj knjizi
činjenično nepobitno dokazao. Ni nesrećni i neuspeli pokušaj sa
stvaranjem i održanjem jugoslovenskog nacionalnog imena i jugoslovenske
višekonfesionalne i višenacionalne zajednice u Jugoslaviji nije zadržao
tendenciju hrvatskog širenja a, nasuprot tome, svesrpskog etničkog i
prostornog sažimanja i uništenja na srpskim etničkim prostorima zapadnog
Balkana.
Lažu i šire laži
Žutić
u knjizi odgovorno tvrdi, da je ta hrvatska virtuelna istorija stvarana
veoma pažljivo i studiozno, u osmišljenom strateškom poduhvatu (po
principu kirgijske izreke: “Ako si već rešio da lažeš, nemoj lagati
glupo”), pri čemu su hrvatski istoričari, jedan od drugog
i jedni od drugih, preuzimali i nastavljali “dostignuća historijskih
spoznaja” (postupajući po pravilu: “Jedan gad laže, drugi šire laži”
jer, “oni koji lažu moraju da imaju dobro pamćenje”, da se lako ne
uhvate u kontradiktornosti). Nastojalo se dokazati,
čemu je hrvatska historiografija dala i daje “svoj pun doprinos” da
Srba, ne samo u apsolutnom procentu i ogromnom broju nije bilo, već da
ih je bilo maltene manje nego drugih nacionalnih manjina u većini
krajeva “diljem Republike Hrvatske”.
Žutić
je izneo obilje dokaza i iscrpnih dokumentovanih podataka, koji ističu
srpsku apsolutnu sveprisutnost na prostorima, koje hrvatska
istoriografija, bestidno, bezobzirno i osiono svojata kao “hrvatske
povjesne” i “hrvatske nacionalne zemlje”. Naročito se skreće
pažnja na autorov doprinos, u prikazivanju i dokazivanju većine Srba i
njihove većinske etničke procentualne zastupljenosti na prostorima, koje
svojata hrvatska istoriografija kao “hrvatske povijesne zemlje” i to
pomoću neoborivih činjeničnih dokaza, koje
hrvatska istoriografija tendenciozno prećutkuje – statističkih iskaza i
pokazatelja iz popisa stanovništva u Austriji, odnosno Austro-Ugarskoj i
to iz: 1850, 1860, 1870, 1880, 1890, 1900. i poslednjeg popisa iz 1910.
Iz njih se neoborivo i neporecivo uviđa
da je postojala srpska etnička većinska procentualna zastupljenost u
stanovništvu pokrajina u sastavu današnje Republike Hrvatske: Slavoniji,
Maloj Vlaškoj (Maloj Srbiji), Baniji, Kordunu, Lici, Gorskom Kotaru,
Ravnim Kotarima, Dalmaciji, Dubrovniku, Boki
Kotorskoj i, čak, u Istri! (“Činjenice su tvrdoglava stvar, hteli ne
hteli o njima moramo voditi računa” – engleska izreka). Autor je veoma
dokumentovano sagledao istorijske nasilne procese na štetu Srba u
krajevima zapadnog Balkana u kojima se sada većinski nalaze rimokatolički Hrvati.
Ono što
je autor u knjizi jasno, dokumentovano i ubedljivo dokazao i istakao to
je, da su Hrvati u srpskim etničkim prostorima zapadnog Balkana, koji se
danas većinom nalaze u sastavu Republike Hrvatske, u ogromnom broju i
skoro apsolutno, nastajali konvertiranjem lokalnih Srba, prvo verski –
iz pravoslavlja u unijatstvo (a zatim u rimokatoličanstvo) ili direktno u
rimokatoličanstvo, a potom i nacionalno – iz rimokatoličkih Srba u
Hrvate!
Ova
Žutićeva knjiga postavlja nov pogled na celokupnu dosadašnju
istoriografiju o “hrvatskoj povijesti”. Autor je, dokumentovano i
činjenično, dokazao da su pravoslavni Srbi u apsolutnoj većini
nastanjivali većinu zemalja, prisvojenih i uključenih u današnju
Republiku Hrvatsku, tj. sve
krajeve u kojima postoji štokavski izgovor (kojim – i samo njim –
govore svi Srbi), izuzev stvarnog područja Hrvatske od tri hrvatske
županije (Zagrebačke, Križevačke i Varaždinske), u kom postoji i u kome
se govori kajkavski izgovor – jedini hrvatski jezik, a koji Hrvati (jedino još taj jezik u Evropi!?!), tendencionalno, još nisu kodifikovali u – hrvataski književni jezik!
Nepodobni pravoslavci
Žutić
je veoma analitički istakao zainteresovanost i strateški projekat (koji
se uveliko i neodstupno sprovodi) skoro svih Zapadnoevropskih
demokratija – pre svega i iznad svega – Velike Britanije i SAD od
polovine 19. pa kroz ceo 20. vek, da se sa prostora Balkana, naročito sa
svih balkanskih i maloazijskih obala Sredozemnog mora i mora koja su sa
njim povezana
(Jadranskog, Jonskog, Egejskog, Mramornog i sa najznačajnijeg i
najvećeg dela Crnog moga) fizički odstrane sve nepoželjne (Hrvati kažu
“nepoćudne”) pravoslavne narode (Jermene, Bugare, Srbe, Grke, s tim da
Grčku zauvek drže u večnoj i totalnoj zavisnosti),
označene i pod sumnjom, kao prirodnih i potencijalnih saveznika i
pomagača težnji Rusije da izađe na Sredozemno more. Narodi na Balkanu i
Maloj Aziji, kao neposredni izvršioci tih zločinačkih strateških
poželjnih htenja Zapadnih demokratija, a dokazano ubedljivo
antiruski nastrojenih (Turci, Albanci, Hrvati, Mađari i dr.), ostajali
su za svoje izvršene zločine ne samo nekažnjeni već i nagrađeni.
Kao
jedan od tih naroda, neposrednih izvršilaca tih planiranih nastojanja
fizičke eliminacije i etničkih čišćenja na Balkanu, za račun strateških
interesa Zapadnoevropskih demokratija, nepoželjnih pravoslavnih Srba na
prostoru zapadnog Balkana, Hrvati i njihovi rukovodioci Jugoslavijom od
oko polovine do pred kraj 20. veka su se “sjajno” uklopili, iskazali i
za to
bili višestrano nagrađeni, provodeći ogroman i nezamislivo surov
genocid, preseljenje, a na kraju i proterivanje (uzorno etničko
čišćenje) skoro svih pravoslavnih Srba sa srpskih etničkih prostora
zapadnog Balkana, koji je, najvećim delom, pripojen Republici
Hrvatskoj. Tim hrvatskim genocidom, ne samo nekažnjenim već i
nagrađenim, okoristili su se ne samo Hrvati, već i Rimokatolička crkva,
SAD i Zapadnoevropske demokratske države, a “Hic facit ljui prodest (Ko
se okoristio, taj je i počinio).” Hrvati su osiono
ubeđeni da će im ti, dugovremeni i višestrani poduhvati konvertitstva,
genocida, etničkih čišćenja i uopšte svi hrvatski neosuđeni zločini nad
Srbima u srpskim etničkim krajevima zapadnog Balkana, a sada većinom
pripojenih Republici Hrvatskoj, zauvek
proći nekažnjeno i da za to, osim ljudskih (“odveć ljudskih”), imaju
podršku i nebeskih sila. O tome svedoči njihov pozdrav “Bog i Hrvati”
(kao da je bog Moloh koji obožava i odobrava neprebrojne nevine srpske
žrtve i srpsko etničko zatiranje, a ne hrišćanski
Bog ljubavi i dobra za sve ljude) i prisvajanje “Majke Božije Marije –
kraljice Hrvata” (u ostalom, osim Nje, Hrvati nisu imali niti znaju, čak
ni iz svoje virtuelne “stare hrvatske povijesti”, za neke druge
“hrvatske kraljice”), potpuno sigurni da se
Oni neće moći odbraniti od takvih boguprotivnih hrvatskih “prisvojenja i
časti”, a za što imaju punu podršku samozvanog “namjesnika Kristovog na
zemlji”.
Neoborive činjenice
Žutić
je istoričar i angažovan stvaralac beskompromisne naučne istoriografije
– i nastoji, a u tome ga treba podržati, da ova knjiga doprinese novom –
istinski novom – pogledu na istoriju Srba u zapadnim srpskim krajevima
Balkana i da se odlučno opovrgavaju dosadašnja i sva buduća lažna
tumačenja u hrvatskoj istoriografiji i u istoriografijama
država koje je nekritički podržavaju u njihovoj tendenciji negiranja
istorijskog srpskog većinskog prisustva i zatiranja Srba na prostorima
nekadašnje Vojne Krajine i Republike Srpske Krajine.
Ovu
knjigu pokušaće mnogi, naročito ljubitelji poželjne virtuelne
istoriografije, pošto-poto da prećute, da je ne pominju, a ako budu
prinuđeni da je pomenu, obrušavaće se na nju, jer su savršeno svesni, da
ona potkopava plodove i lagodnosti prevara kao svojevrsnih “istorijskih
adaptacija stvarnosti”. Zastupnici
prevare su, istovremeno, i zastupnici zaborava zločina, a istinska
istoriografija je “borba sećanja i podsećanja protiv zaborava”. No, ovu
Žutićevu knjigu ne treba, već ni sada, ignorisati, jer kada bude veoma
tražena i veoma cenjena knjiga – a to će
da bude u bližoj i daljoj perspektivi (u šta ne sumnjam) – više će
govoriti o hrabrosti ili malodušnosti savremenika autora, sadašnjih
istoričara pre svega, da traže istinu i služe istini i pravdi, nego o
nesumnjivoj vrednosti ove knjige.
Srpskoj
naučnoj istoriografiji ova knjiga čini čast i svedoči da među srpskim
istoričarima nije nestala želja i žudnja za istinom, a do istine se
dolazi iz slobode, koja proističe iz hrabrosti, da se do istine dođe i
da se zastupa istina. Žutić je svoju hrabrost za istinu
i slobodu pokazao pisanjem i objavljivanjem ove izvrsne knjige, a
širenju hrabrosti i slobode među Srbima i svim slobodoljubivim i
istinoljubivim ljudima doprineće se i njenim proučavanjem i
popularisanjem među privrženicima istorijske istine.
Dr Gojko Malović
